نتيجه ی
مهمّ ديگر دعا اين است كه «كنترل‌كننده» است:
(اِنَّ الصَّلوةَ تَنْهي عَنِ
الْفَحْشآءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ لَذِكْرُ اللهِ اَكْبَرُ)[1]
قرآن مي‌فرمايد:
نماز نيروي كنترل كننده است؛ اما ذكر خدا، ياد خدا در دل، بيشتر از نماز، انسان را
از گناه باز مي‌دارد.
از اين
آيه استفاده كرده‌اند كه اصلاً فضيلت دعا و راز و نياز با خدا، از نماز هم بيشتر
است. در روايات آمده است «اَلدُّعاءُ مُخُّ الْعِبادَةِ»[2]
ريشه ی نماز هم دعا است. عصاره ی همه ی عبادات، دعا است. اين آيه ی شريفه مي‌فرمايد:
نماز، نيروي كنترل كننده است، اما چه نمازي باشد؟ اگر نماز حقيقي و واقعي باشد،
نميگذارد انسان ابداً گناه كند. اگر كسي صبح دو ركعت نماز واقعي بخواند، نمازي
كه در دل تكبّر نباشد، حسادت نباشد، خودبيني و كينه نباشد، نمازي كه انسان آلوده
به گناه نباشد، اين دو ركعت نماز، علاوه بر اينكه بهشت را بر انسان واجب مي‌كند،
تا شب مراقب نمازگزار است تا گناهي نكند. قرآن، ضامن اين مطلب شده است. نماز حقيقي
در بن‌بست‌ها دست انسان را مي‌گيرد:
(وَ استَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ
الصَّلوةِ)[3]
يعني
العياذ بالله، اگر زمينه ی دزدي، بي‌عفتي، غيبت و... پيش بيايد، نماز، مانع از آن
مي‌شود. نماز صبح نميگذارد صاحبش رسوا شود. از اين رو زنگ خطر بزنم براي بي‌نمازها،
كاهل نمازها! مواظب باشيد! خداي نكرده اگر نماز دست تو را نگيرد يك وقت، خداي
نكرده، يك آدم‌كش، يك زنادهنده، از كار در مي‌آيي. مخصوصاً به جوانها سفارش كنم.
جوانها! اگر مي‌خواهيد خدا در بن‌بست‌ها دست شما را بگيرد، نماز دست شما را بگيرد،
به نماز اهميّت بدهيد. مخصوصاً به نماز اول وقت. اگر به نماز اهميّت نداديد،
بدانيد در بن‌بست‌ها خدا به فريادتان نمي‌رسد؛ و وقتي كه خدا به فريادتان نرسيد،
زمين مي‌خوريد، بد زمين خوردني.
خداوند
مهربان، در قرآن وعده داده است كه دست آدمهاي نمازخوان را در بن‌بست‌ها بگيرد. خدا
وعده داده است در قرآن كه دست آدمهايي را كه با دعا سروكار دارند، در بن‌بست‌ها
بگيرد. لذا، نگوييد دعا كردم مستجاب نشد. شب بيست و سوم ماه مبارك رمضان در مجالس
دعا و احياء برويد و نيروي كنترل‌كننده براي يكسال تهيّه كنيد، و تا يكسال پيش خدا
بيمه شويد. دعا كنيد؛ اگر صلاح باشد مستجاب مي‌شود، و اگر صلاح نباشد، چيز بهتري
به شما خواهند داد.
خلاصه ی
بحث اين شد كه دعا علاوه بر اينكه استجابت دارد، علاوه بر اينكه ثواب زيادي دارد،
فوايد بزرگ ديگري هم دارد كه استجابت دعا در مقابل آن فوائد هيچ است.
بنابراين
نه تنها در شبهاي قدر، بلكه هميشه حالت راز و نياز با خدا، حالت توبه و انابه را
در خود ايجاد كنيد. آن فطرت خدادادي را زنده كنيد. هميشه از عمق جان دعا و توبه
داشته باشيد. آن چشمه را زلال كن. آن چشمه آب‌آور است. اين آب را بگذار بيرون
بيايد تا انشاءالله به طور ناخودآگاه، هم زبانت و هم دلت العفو بگويد و خدا خدا
كند.
پي نوشت
ها:
[1].
سوره ی عنكبوت، آيه ی 44. ترجمه: «به درستي كه نماز از گناهان و زشتيها باز مي‌دارد
و هر آينه ياد خدا بزرگتر است».
[2]. بحار، جلد 90، صفحه ی 300.
[3]. سوره ی بقره، آيه ی 45.
ترجمه: «به وسيله ی صبر و نماز، از خدا كمك بخواهيد».